سندرم تونل کارپال زمانی رخ می‌دهد که عصب مدیان که از ساعد تا کف دست کشیده شده است، در ناحیه‌ی مچ دست فشار داده می‌شود. تونل کارپال – یک راه باریک و محکم که در قاعده‌ی کف دست از جنس رباط و استخوان ساخته شده است – محل عبور عصب مدیان و تاندون‌هایی است که انگشتان دست را حرکت می‌دهند. در برخی از مواقع، ضخیم شدن غشای روی این تاندون‌ها و یا موارد دیگر تورم باعث می‌شود تا عصب مدیان تحت فشار قرار بگیرد. آثار این فشار می‌توانند بی‌حسی، ضعف و در برخی از موارد درد در ناحیه‌ی کف و مچ دست و بعضاً ساعد و بازو باشند.
[alert type=”custom” close=”false” icon=”fa fa-hand-o-left” color=”#000000″ background_color=”#6fb5f3″]اگر علائم سندرم تونل کارپال به طور مداوم در بدن شما وجود داشته و در کارهای روزمره‌ی شما اختلال ایجاد می‌کنند باید یک وقت معاینه‌ی فیزیوتراپی تعیین کنید تا پس از تأیید تشخیص، برنامه‌ی درمانی شروع شود. در صورت درمان نشدن عارضه ممکن است به آسیب‌های عصبی و عضلانی مبتلا شوید. متخصصین ما در کلینیک طب فیزیکی و توان‌بخشی دکتر سعیدی از روش‌های درمانی مختلفی استفاده می‌کنند که بر روی توانایی حرکت کردن عصب درون کانال تأثیر می‌گذارند. این روش‌ها همچنین می‌توانند حرکت کردن عصب مدیان در بازو و گردن را نیز تسهیل کنند. این روش‌ها عبارت‌اند از:
- متحرک‌سازی مفاصل
- تقویت رباط‌ها
- شاک ویو تراپی خارجی (ESWT)
- الکتروتراپی
- اولتراسوند
- مگنت تراپی
- لیزر درمانی
- نیدلینگ خشک و طب سوزنی
- رهاسازی بافت‌های میوفاشیال
- ماساژ درمانی
جهت کسب اطلاعات بیشتر، مشاوره با متخصصین ما و یا رزرو نوبت می‌توانید از شماره تلفن ۰۲۱۶۶۵۳۳۲۴۵ استفاده کنید. [/alert]
فهرست مطالب
علائم
علائم سندرم تونل کارپال ممکن است شامل موارد زیر باشند:
- درد
- بی‌حسی
- خارش
- ضعف در گرفتن اجسام
- مشکلات حرکتی
- انداختن اشیا
بی‌حسی و خارش اکثراً در انگشت شست، اشاره، وسط و حلقه ایجاد می‌شوند.
علل
- استفاده‌ی بیش‌ازحد از مچ دست می‌تواند تاندون‌های درون تونل کارپال را تحت تأثیر قرار داده و باعث کشیده شدن و یا خارج شدن عصب مدیان از جای خود شود.
- محدودیت‌های حرکتی استخوان‌های تونل کارپال که تونل را تشکیل می‌دهند. این عدم تحرک مفصل می‌تواند فشار وارد شده بر روی اجزای کانال را افزایش داده و این مشکل همراه با عدم تحرک عصب مدیان می‌توانند در عملکرد عصب اختلال ایجاد کنند.
علل اصلی
فشار واردشده بر روی عصب ممکن است از راه‌های مختلفی به وجود آمده باشد ازجمله:
تاندونیت
تاندونیت عارضه‌ای است که در طی آن یک تاندون برای مدت زمان‌های طولانی تحت فشار زیادی قرارگرفته و در نتیجه ضخیم و متورم شده و اندازه‌ی آن تا حد زیادی افزایش یافته است. ازآنجایی‌که فضای درون کانال برای عبور عصب مدیان و ۹ تاندون خم کننده‌ی انگشتان دست محدود است، تورم یکی از تاندون‌ها می‌تواند فضای درون کانال را کاهش داده و باعث فشار آمدن بر روی عصب شود.
تاندونیت کلسیفیه
زمانی که یک مورد شدید تاندونیت باعث آسیب به فیبرها می‌شود، ذرات کلسیم در درون و اطراف این فیبرهای آسیب‌دیده شکل می‌گیرند و باعث می‌شوند تاندون ضخیم شود. این مشکل باعث فشار آمدن بر روی عصب مدیان خواهد شد.
چسبندگی بافت‌های پیوندی
بافت پیوندی نوعی بافت فیبروز محکم است که اعصاب، تاندون‌ها و اعصاب را در سرتاسر بدن در محل مناسب خود نگه می‌دارند. فشار مکرر بر روی این بافت‌ها باعث می‌شود تا ساختار آن شکل طبیعی خود را ازدست‌داده و فضای درون تونل کارپال کاهش پیدا کند.
بدشکلی در استخوان‌های کارپال
در این عارضه، شکل استخوان‌های تونل کارپال کمی تغییر کرده و این استخوان‌ها به سمت داخل تونل کشیده می‌شوند. این مشکل باعث می‌شود تا مچ دست حالتی مقعر پیداکرده و همچنین بافت‌های پیوندی تشکیل‌دهنده‌ی تونل تحت‌فشار این استخوان‌ها قرار بگیرند که خود باعث کاهش فضای درون کانال خواهد شد.
اختلالات آرنج
ازآنجایی‌که تمامی تاندون‌های عبور کننده از مچ دست از ناحیه‌ی آرنج منشأ می‌گیرند، هر عارضه‌ای در آرنج می‌تواند به‌طور مستقیم باعث فشار آمدن بر روی اجزای داخل تونل کارپال شود.
بارداری
تاندون‌ها، رباط‌ها، عضلات و مخصوصاً بافت فاسیای پیوندی بسیار آب‌دوست هستند. مادران بارداری که در دوره‌ی حاملگی خود احتباس مایعات را تجربه می‌کنند ممکن است به سندرم تونل کارپال مبتلا شوند.
فشارخون بالا
افرادی که فشارخون بالایی دارند ممکن است به احتباس مایعات مبتلا شوند که این مشکل باعث التهاب بافت‌های اطراف عصب مدیان و درنتیجه فشار آمدن بر روی این عصب می‌شود.
چه کسانی در معرض خطر ابتلا به سندرم تونل کارپال قرار دارند؟ h2
- جنسیت. خطر ایجاد سندروم تونل کارپ در خانم‌ها سه برابر بیشتر آقایان است، چراکه اندازه‌ی این تونل در خانم‌ها کوچک‌تر است.
- دیابت. افراد مبتلا به دیابت و یا دیگر بیماری‌های متابولیک که به‌طور مستقیم اعصاب بدن را تحت تأثیر قرار می‌دهند، می‌توانند خطر ابتلا به سندرم تونل مچ دست را افزایش دهند.
- اختلالات تیروئید
- سن. سندرم تونل کارپال معمولاً فقط در بزرگ‌سالان رخ می‌دهد.
- شغل. خطر ابتلا به سندرم تونل کارپال در افرادی که در خط مونتاژ کار می‌کنند به شدت بالاست.
تشخیص
سوابق پزشکی دقیق شامل عارضه‌های قبلی فرد، نحوه‌ی استفاده از دست‌ها و آسیب‌های قبلی می‌توانند در تشخیص سندرم کارپال تونل اهمیت زیادی داشته باشند. ممکن است برای تشخیص آرتروز و یا شکستگی از عکس‌برداری با اشعه‌ی ایکس استفاده شود. در برخی از موارد ممکن است تست‌های آزمایشگاهی انجام شوند. روش‌های تشخیص الکتریکی نیز راهی برای تأیید تشخیص و چک کردن وجود دیگر مشکلات عصبی هستند.
معاینه
معمولاً یک یا چند آزمایش از آزمایشات زیر برای تشخیص سندرم تونل کارپال به کار می‌روند:
تست نشانگان تینل
در سمت داخلی مچ دست و بر روی عصب مدیان ضربه بزنید. درصورتی‌که به هنگام ضربه زدن احساس خارش، بی‌حسی، سوزن سوزن شدن و یا یک شوک خفیف الکتریکی را داشتید، ممکن است به سندرم تونل کارپال مبتلا باشید.
تست نشانگان فالن
دست‌های خود را کشیده و آن‌ها را به‌صورت مستقیم در جلوی صورت خود نگه دارید. سپس مچ خود را خم کرده و بگذارید تا کف دست شما به‌صورت آویزان به مدت ۶۰ ثانیه باقی بماند. درصورتی‌که در این مدت احساس بی‌حسی، خارش و یا درد در انگشتان داشتید ممکن است به سندرم تونل کارپال مبتلا باشید.
آزمون تشخیص دو نقطه
پزشک شما از ابزارآلات کوچکی مثل دو سوزن برای تست لمس دو نقطه (دو نقطه‌ی نسبتاً نزدیک) بر روی دست و انگشتان شما استفاده می‌کند. در سندرم تونل کارپال شدید، ممکن است نتوانید تفاوت بین این دو نقطه را تشخیص دهید و مانند این است که تنها یک نقطه بر روی دست شما تحریک شده است.
درمان
علائم این عارضه معمولاً با استفاده از روش‌های درمانی بدون جراحی و فیزیوتراپی بهتر از عمل جراحی درمان می‌شوند. برخی از این روش‌های درمانی عبارت‌اند از:
اصلاحات حرکتی
پرهیز از انجام فعالیت‌های روزانه که منجر به تشدید علائم عارضه می‌شوند. برخی از افراد که به ناراحتی‌های خفیف مبتلا هستند، در بین فعالیت‌های خود استراحت کرده و به دست خود استراحت می‌دهند.
اسپلینت و مچ‌بند
در ابتدا از روش‌های درمانی مثل بستن مچ‌بند به هنگام شب استفاده می‌شود. نگه‌داشتن مچ دست در حالت مستقیم به برداشتن فشار از روی عصب مدیان کمک می‌کند. استفاده از مچ‌بند در هنگام شب می‌تواند علائمی که باعث اختلال در خواب می‌شوند را از بین ببرد.
دارودرمانی
برخی از داروها می‌توانند درد و ورم ناشی از سندرم تونل کارپال را رفع کنند. داروهای ضد التهاب غیراستروئیدی می‌توانند ناراحتی‌های ناشی از این عارضه را به‌طور موقت از بین ببرند. داروهای کورتیکواستروئیدی نیز به منظور رفع ورم دور عصب به شکل خوراکی مصرف می‌شوند.
تزریق کورتیکواستروئید
کورتیکواستروئیدها (مثل پردنیزون) و یا داروهایی مثل لیدوکائین را می‌توان به‌طور مستقیم به مچ دست تزریق کرده و فشار وارده بر روی عصب مدیان در افراد مبتلا به علائم خفیف تا متوسط را رفع کرد.
اوزون تراپی
اوزون تراپی به شکل مؤثری تمامی عارضه‌های مربوط به درد عصبی ازجمله سندرم کارپال تونل را درمان می‌کند. اوزون تراپی یک روش درمانی طبیعی با کمک سلول‌های بنیادی است که روند بازسازی طبیعی بدن را تحریک می‌کند.
پلاسمای غنی از پلاکت (PRP)
پی آر پی یک روش جدید درمانی برای سندرم تونل کارپال است که در آن از یک محلول مخصوص برای تعمیر آسیب‌های وارده به عصب مدیان استفاده می‌شود. پلاسمای غنی از پلاکت با هیدرودیسکشن عصب می‌تواند سندرم کارپال تونل را درمان کند.
فیزیوتراپی
روش‌های درمانی فیزیوتراپی برای سندرم کارپال تونل عبارت‌اند از تمرینات کششی و تقویتی به‌منظور بهبود بیومکانیک مفاصل، ماساژ درمانی، منیپولاسیون، اولتراسوند تراپی، الکتروتراپی، مگنت تراپی و لیزر درمانی.
روش‌های درمانی دستی
درمان‌های دستی ازجمله تحرک بخشی به مفاصل و تکنیک‌های پیشرفته‌ی ماساژ می‌توانند عملکرد ساعد و مچ دست را بهبود بخشند.
تحریک الکتریکی
تحریک الکتریکی و اولتراسوند می‌توانند خاصیت انعطاف‌پذیری بافت‌ها را افزایش داده، گردش خون را تقویت کرده و تورم و درد و التهاب را کاهش دهند.
مگنت تراپی تحریکی
مگنت تراپی تحریکی می‌تواند تورم موجود در ناحیه را از بین برده، ترمیم بافت عصبی آسیب‌دیده در اثر فشار را تسریع کرده و عملکرد کلی سلول‌های منطقه را بهبود بخشد.
شاک ویو تراپی
شاک ویو تراپی می‌تواند عارضه‌هایی چون تاندونیت، بافت اسکار، تورم و ذرات کلسیم که باعث تاندونیت کلسیفیه و آرتروز می‌شوند را درمان کند.
ورزش برای درمان سندرم تونل کارپال
شنا رفتن عنکبوت‌ها بر روی آینه: این تمرین فاسیای کف دست، ساختارهای تونل کارپال و عصب مدیان که در سندرم تونل کارپال آسیب می‌بیند را می‌کشد.
